Հիշենք, որ պատերազմի հավանականության մասին հայտարարել էր նաև Միրզոյան Արարատի գերատեսչությունը՝ այն կապելով նոյեմբերին Բաքվում անցկացվելիք «COP 29» միջոցառման հետ: Թե ինչու պետք է դա տեղի ունենար մինչև «COP 29»-ի անցկացումը՝ երևի հայտնի է ՀՀ ԱԳ նախարարի պաշտոնը զբաղեցնող Միրզոյանին: Կա մեկ այլ գործոն ևս. Բաքվում շարունակում են ագրեսոր համարել Հայաստանին: Իսկ ագրեսորին, ինչպես հայտնի է, փորձում են պատժել: Հատկապես եթե այդ երկրի ղեկավարը նիկոլանման անձ է: Իսկ պատժողն էլ Իլհամը, որ թքած ունի միջազգային իրավունքի վրա՝ չնայած անընդհատ վկայակոչում է հենց այդ իրավունքը: Բայց հաշվի առնելով նրա թուրք լինելը՝ դա պետք է համարել բնական: Անբնական է, երբ ուժը որպես իրավունք ճոճող թուրքի դեմ նիկոլանման մեկը դեմ է տալիս խաղաղության աղավնուն: Ու արդեն նույնիսկ էական չէ այն հանգամանքը, որ խաղաղության պայմանագիր կոչված թղթի կտորում բացակայելու է խաղաղության խաչմերուկ կոչված ոչ իրատեսական գաղափարը: Ավելի ճիշտ, ոչ թե գաղափարը, այլ իշխանության պահպանման վիրտուալ գործոններից մեկը:

Եթե Հայաստանի գործող իշխանությունը լիներ այնպիսին, ինչպիսին խոստանում էր լինել 2018 թվականին, ապա վերնագրում դրված հարցի պատասխանը կփորձեր գտնել հենց ինքը: Հիշո՞ւմ եք, չէ, թե պետական կառավարման առումով թափանցիկության ինչ խոստումներ էր տալիս Նիկոլն այդ ամիսներին: Հետագայում, դժբախտաբար, պարզվեց, որ դա ընդամենը բլեֆ էր՝ մեծ բլեֆ: Պարզվեց, որ իրականում շատ ավելի թափանցիկ էին նախկինները, որոնց մենք համարյա ազգովի մերժեցինք: Համենայն դեպս, հանուն սեփական իշխանության պահպանման, ժողովրդի թիկունքում, նախկինները պայմանավորվածությունների մեջ չէին մտնում թշնամու հետ: Չնայած ժամանակ առ ժամանակ մեղադրվում էին այդ հարցում: Մեղադրվում էին, ի դեպ, բազմաթիվ ասյլ հարցերում: Օրինակ այն հարցում, որ 2016-ի ապրիլի 2-ի գիշերը բիլյարդ խաղացող Յու. Խաչատուրովը (ՀՀ ԶՈՒ ԳՇ պետը) խաղը չի դադարեցրել՝ չնայած նրան զեկուցել են ադրբեջանական զինուժի կողմից սահմանը խախտելու վերաբերյալ: