Տատիկիս չէինք կարում հարևանի տանից տուն բերենք… Եվ ահա, թե ինչ պարզվեց Տատիկս միշտ հայտնի է եղել իր կատակներով և բարիությամբ։ Բայց վերջին շրջանում մի խնդիր կար. նա հարևաններից չէր գալիս տուն։ Հենց դա էլ ինձ ստիպեց մի լավ ջղայնանալ ու գնալ՝ նրան տուն բերելու։ Բայց այն, ինչ տեսա, երբեք չեմ մոռանա։
Ի՞նչ էր անում տատիկս հարևանի տանը
Երկու օր շարունակ մեր հարևան Աննան ասում էր.
«Չէ, ձեր տատիկը դեռ գործ ունի, թող մնա»։
Սկզբում կարծեցի՝ հերթական գյուղական բամբասանքներ են անում, բայց երբ հասա Աննայի տուն, հստակ տեսա ամեն ինչ։ Տատիկս, խորը կենտրոնացած, թխում էր այնպիսի բաներ, որոնցից մեր ողջ ընտանիքը փոքր տարիքում հիանում էր՝ տնական պոնչիկներ, փախլավա, և… Աննան չէր հասցնում մատուցել, ինչի պատճառով հարևանները հերթ էին կանգնել։
Ինչու չէր ուզում տուն գալ
Պարզվեց, տատիկս ոչ թե պարզապես հյուր էր, այլ Աննայի առաջարկով «սթափեցնող խոհարարական սեանս» էր կազմակերպում։ Հիմնականում խոհանոցում վարպետություն ցույց տալով՝ տատիկս օգնում էր Աննայի ընտանիքին, որը ֆինանսական դժվարություններ ուներ։
Տատիկս ասաց.
«Մեր Աննան չէր կարողանում երկու ծայրը հասցնել իրար, դրա համար էլ մտածեցի՝ ինչո՞ւ չօգնեմ»։
Հիմա ամեն օր Աննայի բակը լցված է տեղի երեխաներով ու մեծահասակներով, ովքեր ուզում են համտեսել տատիկիս պատրաստած ուտեստները։
Ինչ ես հասկացա այդ օրը
Այդ օրը ոչ միայն տեսա տատիկիս բարի գործերը, այլ նաև հասկացա՝ որքան մեծ ազդեցություն կարող է ունենալ մեկ մարդու պարզ ու անմիջական ցանկությունը՝ օգնել դիմացինին։
«Հիմա ես չեմ ուզում տուն վերադառնալ, ոչինչ, դուք առանց ինձ էլ կարող եք», — ժպտաց տատիկս։
Եվ հիմա, երբ հարևանները խոսում են տատիկիս մասին, բոլորը ասում են միայն մեկ բան.
«Նման մարդիկ են պահում մեր գյուղն ու կյանքը»։
Համոզվեք, որ ձեր տատիկն էքստրա դասի վարպետ չէ՞։ 😉