Երբ կյանքում առնչվում ենք նախապաշարմունքների, հաճախ թվում է, թե դրանց դեմ պայքարելն անհնար է։ Սակայն այս անգամ Աղասի Կարապետյանի հզոր ու ուղղախոս խոսքը դարձել է արժանապատվության ձայնը բոլոր նրանց համար, ում հանդեպ երբևէ խտրականություն են ցուցաբերել։
Աղասիի ուղերձը՝ պարզ ու ցավալի իրականության մասին
Իր հրապարակման մեջ Աղասին պարզ ու առանց շրջանցելու խոսում է այն մասին, թե ինչպես են որոշ մարդիկ «գյուղացու» կամ «Օպելի վարորդի» պիտակներով նսեմացնում ու վիրավորում ուրիշներին։
«Եթե անկիրթ ա, թող կրթվի։ Եթե նյարդային ա, ապա վտանգավոր ա հասարակության համար։ Իսկ եթե քիթը պռոստը բարձր ա՞, ուրեմն կարդա գրածս…», գրում է Աղասին։
Այդպիսի խոսքերն ուղղակի բողոք չեն, դրանք մարտահրավեր են նրանց, ովքեր մտածում են, թե կրթությունը, արժանապատվությունն ու քաղաքավարությունը կապված են մարդու բնակության վայրի կամ նրա վարած մեքենայի հետ։
Հպարտ գյուղացին և արժանապատիվ մարդը
Աղասիի խոսքերը լի են հպարտությամբ։ Նա չի ամաչում, որ գյուղացի է, կամ որ վարում է Օպել։ Իրականում նա հպարտ է այդ ամենով, և այդ հպարտությունը դուրս է գալիս բոլոր սովորական սահմաններից։
«Ես Օպել եմ քշում ու գյուղացի եմ։ Քո նմանին էլ՝ քաղաքում հանդիպելիս…», ասում է նա՝ ընդգծելով, որ ցանկացած աշխատանք, ցանկացած բնակավայր ու ցանկացած մեքենա արժանի են հարգանքի։
Ի՞նչ է կարևոր իրականում
Այս խոսքերից հետո ստիպված ենք հարց տալ մեզ. ի՞նչն է մեզ իրականում կարևոր։ Մարդու բնավորությո՞ւնը, ազնվությո՞ւնը, թե՞ այն մակերեսային նշանները, որոնց հաճախ անտեղի ուշադրություն ենք դարձնում։
«Ով քո քիթը բարձր ա, հիշիր՝ Օպելը քեզանից մարդ չի անում, իսկ գյուղացիներից՝ փոքր…», կարծես շշնջում է այս ուղերձը։
Խնդիրը միայն Աղասին չէ
Աղասի Կարապետյանի այս խոսքը հնչում է որպես հասարակության մեջ ամեն օր հնչող հազարավոր անարդարությունների օրինակ։ Սա պատմություն է ոչ միայն Աղասիի, այլ բոլոր նրանց մասին, ովքեր արժանացել են քննադատության միայն իրենց աշխատանքի, մեքենայի կամ ծագման պատճառով։
Եկեք կանգնենք մեկս մյուսի կողքին՝ անկախ մեր բնակության վայրից կամ մեքենայի մակնիշից։ Արժանապատվությունը պատկանում է բոլորին։