Սիրելի քույրեր և եղբայրներ, ուշքի եկեք: 14 դար պետություն և պետականություն չենք ունեցել, և այդ ամբողջ դարաշրջանի ընթացքում եղել ենք որս, և ով ինչպես ցանկացել, վարվել է մեր ազգի հետ: Լավ, սա մեզ խրատ չի՞ եղել: 90-ականներին մենք հասկացանք, որ որսը միշտ էլ զոհի կարգավիճակում է, և ազգովի փոխվեցինք: Համեմատեք, թե ինչ հզոր էր 90-ականների որսորդ հայ ազգը: Իսկ այսօր նորից փխրվում ենք, կորցնում ենք ամեն օր, ամեն վայրկյան մեր հայրենիքը՝ վերածվելով ազգովի նորից որսի։ Ժողովուրդ ջան, ժամանակն է խորը մտածելու և սթափվելու:

Մենք չենք կարող թույլ տալ, որ նորից դառնանք այն խեղճ ու թույլ ազգը, որին բոլորն ոտնահարել են: Պետք է վերականգնենք մեր որսորդի հոգեբանությունը, միաբանվենք ու պաշտպանենք մեր հողն ու արժանապատվությունը: Մենք կարող ենք և պետք է լինենք հզոր, և այդ ուժը մեր միասնականության ու սթափ մտածելու մեջ է։