Ամեն ինչ սկսվեց մի քանի ամիս առաջ, երբ սկեսուրս սկսեց հաճախակի բողոքել ցավերից: Սկզբում ոչ ոք լուրջ չէր վերաբերվում, մտածում էինք, որ դա սովորական հոգնածություն է կամ տարիքի հետ կապված խնդիրներ: Բայց երբ ժամանակը անցավ, նրա առողջությունը սկսեց նկատելիորեն վատանալ: Բժիշկները հայտնեցին մի ծանր ու հուսահատության մատնող ախտորոշում՝ հիվանդությունը արագ էր զարգանում, և հնարավորությունները շատ սահմանափակ էին:
Վերջին օրերին սկեսուրս ինձ ավելի հաճախ էր կանչում իր սենյակ՝ ինձ հետ զրուցելու: Ես զգում էի, որ նա ինչ-որ բան է ուզում ասել, բայց վախենում էր կամ չէր կարողանում ձևակերպել: Իսկ երեկ, այն, ինչ տեղի ունեցավ, հուզեց ինձ այնպես, որ ես ուղղակի չկարողացա զսպել արցունքներս:
Նա նստած էր անկողնում՝ նիհար ու անօգնական տեսքով, բայց նրա աչքերում մի տեսակ ջերմություն կար: Նա նայեց ինձ ու ասաց.
«Աղջիկս, գիտեմ՝ մեր հարաբերությունները երբեք հեշտ չեն եղել: Ես հաճախ կարող էի սխալներ անել, քեզ սխալ հասկանալ կամ քննադատել: Բայց հիմա, երբ ես հասկանում եմ, թե որքան քիչ ժամանակ ունեմ, ուզում եմ քեզանից ներողություն խնդրել: Դու դարձել ես իմ կյանքի մեծ մասը, և ես քեզ իմ դստեր պես եմ սիրում: Խնդրում եմ, մի թող իմ սխալները քեզ կաշկանդեն»:
Իմ արցունքներն ինքնաբերաբար գլորվեցին. ես բառեր չգտա պատասխանելու, միայն գրկեցի նրան ու համբուրեցի նրա ձեռքը: Դա այն պահերից էր, երբ հասկանում ես, որ կյանքում շատ բաներ անցողիկ են, բայց սերը, բարությունը ու ներողամտությունը կարող են փոխել ամեն ինչ:
Այս խոսակցությունը տվեց ինձ մի մեծ դաս: Երբեմն մենք մեր ամենամոտ մարդկանց հետ շատ խիստ ենք լինում, սպասելով ինչ-որ իդեալական պահվածք կամ վարքագիծ: Բայց հիվանդությունը կամ ժամանակի ընթացքում եկող փորձությունները մեզ հիշեցնում են, որ կարևորը հարաբերություններն են, որոնք մենք կառուցում ենք սիրով ու փոխադարձ հարգանքով:
Այժմ ես ամեն օր փորձում եմ նրա կողքին լինել, անել ամեն ինչ, որպեսզի նրա վերջին օրերն առավելագույնս խաղաղ ու ջերմ լինեն: Շնորհակալ եմ այս դաժան, բայց միևնույն ժամանակ սրտառուչ դասի համար: